maandag 23 januari 2012

Het rivierenlandschap 12

Tekenen met een pen, gedoopt in inkt vergt een enorme concentratie. Het moet in één keer goed.
Het kan niet over, dat wordt knoeien.Je kunt wel zoekende tekenen, maar terugkeren op gedanen zaken gaat niet.


 Onweer  I

 Onweer II

                                                                                                                                                          
                                                                                                                                                    

                                                                                                                       
                                                                                                                            









                                                                                      .

                                                                                                          

Het rivierenlandschap 11

Pentekeningen van Lenie Bos.

Tekenen doe ik graag, vooral het rivierenlandschap.Geboren en opgegroeid in een dorp aan de Waal, ben ik nog steeds verliefd op de rivier met kribben, uiterwaarden met mais of riet, de dijken en erboven de lucht en het licht.



 Tekenen is voor mij schilderen met de pen.
Het zien en vereenvoudigen van het landschap.
Tekenen is waarnemen van binnen uit en als
ik teken voelt het alsof ik langs het water loop
of op een krib sta.

maandag 9 januari 2012

column contrapunt 10

De kunst en ik.

Eén keer.

Luisterend naar het luisterboek Contrapunt van Anna Enquist ontwikkelt zich een plan. Ik koop het boek en lees, herlees en luister weer.
Ja, dat is het daar ga ik 8 schilderijen van maken, elke CD één schilderij.

In het boek vertelt een vrouw over haar gezin, haar kinderen, haar herinneringen en haar verlies.
Om vooral het verlies een plaats te geven wordt zij geholpen door Bach met het instuderen van de Goldbergvariaties.
Ik zie grote vellen papier voor me, maar het zijn 8 vellen geworden van 70x100cm, alle opgeplakt aan de muur en aan het werk. Alle 8 tegelijk, anders krijg je verschil en het is één verhaal.
Ik heb gewerkt, enorm. Eerst met houtskool en eroverheen met dunne acryl. Ik noem het schilderingen.
Toen met hulp alles opgeplakt op panelen.
Wat een project! Heerlijk om zo bezig te zijn.

Tentoonstelling in Culemborg.
Prachtig hangen ze, alle acht in een aparte ruimte met erbij een albasten beeld op een sokkel om de ruimte te breken van een goed bevriende mede exposant.
Complimenten tijdens de opening zijn niet van de lucht. Tegen sluitingstijd komt een kennis, ook kunstschilder, loopt mijn werk langs en becommentarieert alles. Prima.

Toen de 8 Contrapunt schilderingen.
Kijken, kijken en nog eens kijken. "Hoe kom je aan de indeling van 8 schilderijen? Dat kan niet!
Je werkt ook steeds van buiten naar binnen, terwijl zij juist naar buiten komt. Steeds over haar dochter, haar verdriet dat doorgaat, zonder onderbreking en steeds weer een nieuwe variatie van de Goldbergvariaties".
- "Dat zijn dan 32 schilderijen". -
"Je hoeft je niet te verdedigen, maar ik weet hoe de Goldbergvariaties, juist de Goldbergvariaties in elkaar steken en dan kun je beslist geen 8 schilderingen maken!".
- "Tja". -

Contrapunt - een spel van melodie en tegenmelodie.
Het bovenstaande is de tegenmelodie. Gelukkig heb ik mijn eigen melodie. Een explosie van creativiteit. Een indringend verhaal, prachtige muziek, vertaald in vorm en kleur.
Zoiets gebeurt waarschijnlijk maar één keer.

zomer 2011
Lenie Bos

zaterdag 7 januari 2012

Over contrapunt 09

Het boek Contrapunt van Anna Enquist heb ik gelezen en beluisterd, weer geluisterd en meegelezen.
Ja, dat is het, daar ga ik mee aan de gang, daar ga ik acht schilderijen van maken.
Iedere luister CD een schilderij.

De combinatie van schrijven en muziek vind ik prachtig en spreekt me aan.
In het boek schrijft Anna Enquist: Muziek is als een kabbelende rivier.
Vandaar dat ik aan de bovenzijde van één t/m zeven de rivier summier heb weergegeven.
Rustige tonensluiers boven een baslijn, de "blokjes"aan de onderkant.
Bij het laatste deel, schildering acht, gebeurt het verschrikkelijke, het ondraaglijke.

Ik noem de acht schilderijen schilderingen, want het is een combinatie van tekenen met krijt en
heel dunne acryl met de kwast.

Contrapunt 8

 contrapunt 8

Vakantie.
Dochter op de racefiets in fietsbroek en hemdje. Water, weiland, buitenwijk, straat, plein, stoplicht. Dode hoek!
Een oranje tent van de zoon in Frankrijk. Moeder bij de trap van haar Zweedse huis.
Geen rustig kabbelende rivier aan de bovenzijde, maar een traumahelicopter en politie achter witte lakens.

De vrouw achter de vleugel, het afscheidslied, haar lied, ARIA DA CAPO.

Het instuderen van de noten had haar beschadigde brein in beslag genomen en het laatste akkoord, een eenvoudig dubbeloctaaf, zonder voorslag wordt heel lang aangehouden.

Contrapunt 7

 contrapunt 7

Variatie 25 is een adagio.
Het is te donker, er moet meer licht komen!
Bach was een ouderdomsdiabeet (dat weten we nu). Hij overleed in 1750 aan een hartaanval.

In de laatste maten komt een dissonant van fis en g voor, vechtend om een oplossing. Hij moet het geweten hebben, uiteindelijk ben je alleen.
Variatie 26 is een overrompeling van razendsnelle noten, die je alleen maar tussen je vingers door kunt laten stromen.

Contrapunt 6

 contrapunt 6

De moeder wil zich laten vullen door het geluid, om het "lied", de aria te voelen.
Langzaam loopt zij de brug af. De stenen hebben de voetstappen van de dochter gedragen. De moeder volgt de onzichtbaren met trage pas.

Vader snijdt riet en de kinderen spelen dat ze boven op de aarde staan, heel hoog!
Aan het slot van variatie 23 lopen de stemmen plots op elkaar toe en eindigen in een kort slotakkoord.

Contrapunt 5

 contrapunt 5

Dochter gaat op kamers. Heel veel spullen. Vader verhuist.
Snel grist zij haar pop nog uit haar bed.

Variatie 17 is pure beweging, geritsel, noot - tegennoot, klank - weerklank.
Bevrijdend werkt de muziek Je gaat in lijnen, kleuren en vlakken denken.
Moeder gaat samen met de dochter naar de Hortus, de vlinderkas. Rond haar gezicht fladderen de mooiste vlinders en één gaat er op haar wang zitten.

Contrapunt 4

 contrapunt 4


Variatie 11,met dalende toonladders en stijgende drieklanken.

De dochter roeit en denkt niet tijdens het roeien, zij zit met haar ogen dicht en belandt in het riet, waar een zwerm vogels opvliegt.

Een dubbele baslijn met een sopraan die steeds hoger gaat en in het niets, de leegte verdwijnt.

Contrapunt 3

 contrapunt 3

Hier komt het leven in golven, soms een hele hoge, die je niet ontlopen kan.
Eronder variatie 10, een fughetta.

Een fuga is een bouwwerk van steeds herhaalde dezelfde stemmen, maar zij staan wel op zich, zijn grillig en fantasievol en raken met elkaar verweven tot een constructie.



 

donderdag 5 januari 2012

Contrapunt2

 Contrapunt 2 

Soms schept muziek een kloof, die dieper worden kan, maar je kunt elkaar ook vasthouden over de kloof.
Dochter gaat op vakantie met vriendinnen en veel bagage. Vader brengt ze weg. Vriendinnen kunnen een vast stramien in je leven zijn.

Moeder en de kinderen gaan boodschappen doen in een groot winkelcentrum en de zoon is er vandoor met zijn haas onder de arm. 

Contrapunt 1

In het boek vertelt een vrouw over haar kinderen, haar gezin, haar herinneringen en haar verlies. Om dat een plaats te geven wordt zij geholpen door Bach met het instuderen van de Goldbergvariaties

De Goldbergvariaties zijn variaties op een aria, een sarabande uit het klavierbuchlein voor Anna Magdalena Bach, waarbij de bas veel aandacht krijgt. Deze aria wordt door de moeder en de dochter “ons Lied” genoemd
In het boek vertelt een vrouw over haar kinderen, haar gezin, haar herinneringen en haar verlies. Om dat een plaats te geven wordt zij geholpen door Bach met het instuderen van de Goldbergvariaties.

De Goldbergvariaties zijn variaties op een aria, een sarabande uit het klavierbuchlein voor Anna Magdalena Bach, waarbij de bas veel aandacht krijgt.
Deze aria wordt door de moeder en de dochter "ons "lied genoemd.

Tijdens het instuderen wordt aan de Bachvertolker Glenn Gould gedacht, die met gesloten ogen door de ruimte danst, zichzelf met grote gebaren begeleidend en meeneuriend in zijn eigen wereld is.

Kinderen spelen en de zoon draagt zijn beer stijf onder zijn arm.

 contrapunt 1