De rivier (de stroom)
Als meisje van vijf ga ik voor het eerst logeren, vlak na de oorlog, bij een tante in Den Haag.
Pa brengt me met zijn auto.
Vanuit een klein dorp in de Betuwe aan de rivier de Waal naar de grote stad!
Mijn tante woont op een étagewoning. Een stenen buitentrap en bovenaan een portiek met vier deuren en de linker daar moeten we zijn.
Binnen is het vreemd voor mij en ik loop van de ene naar de andere kamer steeds naar het raam en kijken , kijken en nog eens kijken.
Tot slot ga ik naar mijn tante en vraag nogal verontwaardigd, "En waar is hier nou de stroom?!".
Grote hilariteit.
"Die is hier niet, hier zijn huizen, straten een park met een vijver. Je bent hier in een stad".
_ Oh. _
"Maar ik ga met jou met de tram naar de zee, die is hier wel".
Een paar dagen later gaan we inderdaad met een open tram naar zee.
_ Oh, wat prachtig, wat mooi en wat ver......zooooooover! Ik kan het bijna niet geloven.
Maar de stroom "thuis" is veel mooier! _
Zo zit de rivier als kind al binnenin mij.
Denkend aan het landschap met de geur van de rivier, de wind in je haar als je langs het water loopt. Het licht dat hoog of laag staat, altijd is het spannend altijd blijf je kijken, heel ver kijken. Eindeloos kijken.
De stroom dan word ik warm, krijg ik lucht en ruimte om mezelf te zijn.
De stroom dan krijg ik schilderingen in mij hoofd. Zoekend schilderen, laag over laag. Zoeken met kleur naar vorm en licht, naar een soort stilleven als landschap.
De stroom.
De stroom die altijd in me blijft. Steeds meer naar buiten komt.
De stroom dat is mijn werk, mijn leven.
De stroom....... dat ben ik.
Lenie
Huizen 31-03-2012
